TRANSCORDILLERAS NON-STOP

Wat is er zo aan Colombia dat ervoor zorgt dat je elk jaar terug wilt komen? Zelfs als je weet dat je nog meer zult lijden? De immense Andes zijn prachtig maar vernederend, de steile beklimmingen zijn indrukwekkend maar dodelijk en de hitte, laten we daar niet eens over beginnen. Het is de race die alles vraagt, zowel fysiek als mentaal.

In de editie van dit jaar van de Race across the Andes leek de afstand van 1045 kilometer, met ruim 20.000 meter positief klimmen, een geweldige kans om wat versnellingstests te doen. Met als hoofddoel UNBOUND Gravel in juni en de ultrarace Tour Divide direct daarna, zocht Laurens naar een kans om een ​​zelfvoorzienende non-stop grindrace te rijden. De Transcordilleras zou de ultieme test worden om tot een besluit te komen over de keuze van de fiets, onderdelen, banden, verlichting enz. Maar niet alleen een materiaaltest, ook een grote test van het lichaam. Hoe lang kan een mens rijden zonder te moeten rusten? Hoeveel slaap heeft hij werkelijk nodig? Wat is de perfecte balans tussen veiligheid en snel?

Hoewel het dit jaar niet ging om als eerste eindigen, kun je de racer in jezelf niet echt uitschakelen. Dus zodra de race begon, deed Laurens zijn best om zijn grote tegenstanders van zich af te schudden, terwijl hij nog niet precies wist waartoe ze in staat waren. De Canadese kampioen Robert Britton leek niet te breken, maar nam in plaats daarvan de leiding en kwam als eerste binnen bij Checkpoint 1, vijf uur eerder dan Laurens. De eerste 19 uur waren intens en heet, maar nog maar het begin.

Afdalend vanaf de start op een hoogte van 2500 meter, heeft de hoogte halverwege de route een meer daalniveau bereikt. In plaats daarvan werd de verzengende hitte tegenstander nummer één. De temperatuur steeg tot 43 graden Celsius, waardoor de regio van Vélez tot Puerto Berrío in een kleine oven veranderde, waardoor het bijna onmogelijk werd om in de zon verder te rijden. Op dit punt was de race nog steeds erg onbeslist, vooral toen plotseling lichtflits Xavier Chiriboga uit Ecuador op de eerste plaats verscheen. Door een gemist trackersignaal leek de man uit het niets te verschijnen, maar stond al die tijd voorop.

Op 480 km moest Laurens verschillende keren in de rivier gaan liggen om zijn lichaamstemperatuur wat omlaag te krijgen. Hij gebruikte zelfs iemands buitendouche en rukte bijna de douchekop eraf, alleen maar om te beseffen dat het water dat eruit kwam ook door de zon werd opgewarmd. Er moest van tactiek worden gewisseld en twintig kilometer verderop werd in een verlaten bar een broodnodig dutje gedaan. Deze oude bar zag eruit als een noodschuilplaats met slechts één koelkast erin en veel afval. Hij zag inderdaad twee cowboys voorbijkomen. Na een kleine siësta vervolgde hij zijn weg naar km-punt 560 om daar een goede nachtrust van drie uur te nemen. Hij wist niet dat Robert ook verdrietig was over zichzelf en al vier uur in hetzelfde dorp was geweest.

Je zou inmiddels kunnen stellen dat het een gevecht tussen Robert en Laurens zou worden. Xavier, die tot dan toe niet had geslapen, brak eindelijk. Laurens besloot de volgende uren bij zijn eigen plan te blijven, waarbij hij zowel Xavier als Robert achterliet en rond km 600 terugkeerde naar de eerste positie.

In het zicht van de Checkpoint 2-markering op 780 km stond Laurens nog steeds op een solide eerste positie. Nadat hij om 01.00 uur 's ochtends was begonnen met rijden, voelde hij zich opmerkelijk goed en genoot hij zelfs van het kleine feestje bij controlepunt 2 om 14.30 uur. Maar dit was veel te vroeg om te gaan slapen. Hij wilde tachtig kilometer verderop in Fredonia een hotel krijgen en kwam daar vijf uur later , om 20.30 uur, aan.

Het laatste stuk van 200 kilometer, wat doe je? Je hebt in bijna drie dagen niet meer dan zes uur geslapen en sinds je laatste dutje zo’n 270 kilometer afgelegd. Hij stapte in een hotelbed, maar werd na 45 minuten wakker en moest zijn apparaten vervangen om de batterijen op te laden. Terwijl hij op zijn bed zat, zag hij de stip van Robert op slechts twee kilometer afstand. Hij moest een keuze maken. Ga nog eens twee uur slapen, in de hoop... dat Britton hetzelfde verstandige zou doen. Of accepteer dat het al een paar dagen vermoeiend is, dus waarom niet nog een laatste stukje. Als Britton zou gaan slapen, zou hij een veilige marge hebben en zou hij niet zijn lef hoeven uit te rijden. Zo niet, nou... LtD kon het risico niet nemen om deze race te verliezen na twee uur slaap. Het lichaam voelde nog steeds goed, dus besloot hij weer op de fiets te stappen.

Toen hij in de donkere nacht vertrok, niet ver van zijn hotel, kwam hij al snel een worstelende Britton tegen. Zoals hij dacht, had de man ook geen dutje gedaan. Hij had geen water meer omdat er op dit uur geen winkels open waren. Laurens adviseerde hem terug te gaan naar zijn hotel om voldoende water, frisdrank en wat brood te vinden om weer aan de slag te gaan. Hij vertrok in de hoop dat Britton zijn advies zou opvolgen, maar hij wist het niet zeker.

Britton ging niet terug naar het hotel, maar bleef trappen. Deze man was niet van plan op te geven. Blijkbaar had hij vlakbij het hotel een kleine winkel gevonden om te tanken, een winkel die hij in de eerste plaats over het hoofd had gezien. Terwijl de stip weer zijn kant op bewoog, wist Laurens nu dat het een lastige opgave zou worden en begon hij alles te geven. De afstand tussen de twee mannen groeide van 8 kilometer naar 20 kilometer.

Eén zware lange klim 80 kilometer voor de finish en van daaruit een lange 'gemakkelijke', 'Colombiaanse vlakke' weg van 50 kilometer. Laurens had geen idee hoe ver Britton achter hem stond. Via Whatsapp had hij te horen gekregen dat de man nog steeds heel dichtbij was en dat er geen fouten mochten worden gemaakt. Omdat er twee spaken ontbraken, moest LtD oppassen dat het stuur niet volledig werd uitgeschakeld. Hij voelde zich achtervolgd en dacht dat elk licht achter hem een ​​teken was dat Britton terugkwam. Hij snelde door een modderig stuk op de top van de laatste klim - en viel. Omdat hij niets voelde, kwam hij snel weer op het goede spoor, maar werd boos op zichzelf omdat hij zijn focus verloor. Het laatste deel van het parcours vloog voorbij als een hallucinerende timelapse, waarbij hij bomen soms voor personen aanzag.

De finish ligt verderop in Santa Fe de Antioquia, een klein dorpje dat net wakker is geworden. Een jonge vrouw zit op een bankje en eet ontbijt. Geen gejuich, geen publiek, geen applaus, behalve de drie mannen en vrouwen van de organisatie. Uitgeput als hij is, is het bankje in het park Laurens' beste vriend voor de komende uren. Er wordt hem een ​​biertje aangeboden, maar bij één slok valt hij bijna flauw. Morgen zal hij weer langzaam leven.

Na 1045 kilometer:

Laurens finisht in 72 u 55 m 10 s.
Robert finisht in 73 u 43 m 36 s.

Fotocredits gaan naar Transcordilleras